Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΟΥ ΚΑΙΖΕΡ

Η ιστορική κατάταξη των γεγονότων σε συγκριτικά πλαίσια που η Σοφία Μαλτέζου-Ταλαγάνη, επιχειρεί τόσο με της δεύτερη μελέτη της «Η Εγγονή του Κάϊζερ» όσο και με την πρώτη – «Ποιος Πιστεύει τον Αντρέα» – αποτελεί στην πραγματικότητα το θεμελιακό σκαλοπάτι όπου η συγγραφέας κοντοστέκεται και περιμένει τον αναγνώστη. Βαθύτερη επιθυμία της είναι ν’ ανέβουν μαζί την υπόλοιπη σκάλα κουβεντιάζοντας. Το θέμα π.χ. που προτείνει αυτή τη φορά για συζήτηση στη διαδρομή είναι η Φρειδερίκη. Δε χωράει αμφιβολία πώς η κυρία αυτή αποτέλεσε την προσωποποίηση της κακοδαιμονίας του τόπου για πολλά χρόνια και σήμερα ακόμα παραμένει ένας από τους εφιάλτες του Έθνους. Σωστά. Αλλά καθώς θ’ ανεβαίνουμε τη σκάλα με τον αναγνώστη προς την τελική κρίση θα θυμηθούμε ότι η τ. βασίλισσα δεν ήταν παρά είκοσι χρονών όταν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της στην Ελλάδα. Αν λοιπόν η πολιτική, η στρατιωτική και η πνευματική ηγεσία της χώρας της είχαν βάλει ευθύς εξ αρχής τα δυό πόδια σ’ ένα συνταγματικό παπούτσι, το πιο πιθανό θα ήταν να είχε διοχετεύσει στην πυρηνική φυσική και την ινδική φιλοσοφία τις ζωηρές ανησυχίες της αντί να εξελιχθεί σε μάστιγα της εθνικής μας ζωής. Σύμφωνοι ως εδώ; Ελπίζουμε, ναι. Δε μπορούμε λοιπόν να κατηγορούμε μόνο τη Φρειδερίκη για όσες συμφορές σώρευσε στον τόπο η βασιλεία της. Άλλοι της έβαζαν το σφυρί στο χέρι να τα κάνει γυαλιά-καρφιά κι άλλοι κάλυπταν επιδέξια τις ζημιές της.