Με αφορμή τις ανακοινώσεις που έγιναν στην ερευνητική Στοά των Τεσσάρων Εστεμμένων υπ’ αριθ. 2076 (Quatuor Coronati Lodge No. 2076) του Λονδίνου, η πρώτη από τον Ουίλλιαμ Ουόννακοτ (William Wonnacott ) το 1926 και η δεύτερη από τον Τζωρτζ Ντράφφεν (George Draffen ) το 1955, η ακαδημαϊκή κοινότητα ήλθε σε επαφή με τη δραστηριότητα ενός τεκτονικού συστήματος, το οποίο εισήχθη στο βρετανικό έδαφος, κατά πάσα πιθανότητα, από γάλλους τέκτονες και συνδύαζε την ιπποτική παράδοση με αυτήν των ανώτερων βαθμών, αλλά και έναν ιδιότυπο τεκτονικό συμβολισμό ποικίλης προέλευσης. Ο Τύπος των επτά βαθμών, μολονότι είχε αξιοσημείωτες ομοιότητες, διέφερε από τους αντίστοιχους λειτουργούντες εκείνη την εποχή στη Βρετανία και εξασκείτο μόνον από συγκεκριμένες Στοές που είχαν έντονο γαλλικό στοιχείο, με μέλη τους σημαίνουσες προσωπικότητες της εσωτερικής οδού (όπως η περίφημη St George de l’ Observence).
Ο Τύπος των επτά βαθμών δεν περιορίστηκε στο αμιγώς τεκτονικό του έργο, αλλά ως οιονεί διοικητικό σώμα επεδίωξε τη δημιουργία σχέσεων αμοιβαιότητας και αναγνώρισης με σημαντικά τεκτονικά σώματα της εποχής, όπως το Βασιλικό Τάγμα της Σκωτίας (Royal Order of Scotland). Επίσης, επηρέασε την εισαγωγή του Ροδοσταυρικού Τεκτονισμού (Prince Masonry) στην Ιρλανδία, συνέβαλε στο συνδυασμό των μυητικών παραδόσεων του Ιππότη Καδώς και του Ιππότη του Ναού και, συνακόλουθα, στη δημιουργία του Μεγάλου Κονκλαβίου της Αγγλίας από τον Τόμας Ντάνκερλυ (Thomas Dankerley), μεταφυτεύτηκε μερικώς στη Ρωσία από τον Ιβάν Ελάγκιν (Ivan Yelagin), είναι δε αδιαμφισβήτητα ο προπομπός του Τύπου του Μπάλντουϊν ή Τύπου του Μπρίστολ, ο οποίος λειτουργεί ακόμα στην ομώνυμη περιοχή της Αγγλίας. Εν πάση περιπτώσει, η μελέτη του Τύπου δικαίως συνδέεται με τη ζωή και το έργο του κύριου εκφραστή του, του Πήτερ Λάμπερτ ντε Λιντώ (Peter Lambert de Lintot), μιας σημαντικής προσωπικότητας της οποίας η τεκτονική δραστηριότητα, όπως και τα χαρακτικά που αποδίδονται σε αυτόν, έχουν αποκτήσει διαστάσεις θρύλου.
Η μελέτη επιχειρεί να εξετάσει την προέλευση, εγκαθίδρυση και εξάπλωση του Τύπου των επτά βαθμών και τη σχέση του με άλλους τεκτονικούς τύπους και πρόσωπα, καθώς και τη συμβολή που είχε σε αυτόν ο ίδιος ο ντε Λιντώ. Στο πρώτο των παραρτημάτων εξετάζονται τα κύρια χαρακτικά του ντε Λιντώ και επιχειρείται μια βραχεία ερμηνεία του συμβολισμού τους, ενώ στο δεύτερο παρατίθεται μια σύνοψη των βαθμών του Τύπου, όπως τον περιέγραψε ο ίδιος ο εμπνευστής του.
