…Μακάρι να ήταν ευκολότερο για έναν άνθρωπο να κάνει αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν, δηλαδή να προχωρήσει πέρα από τον εαυτό του και να τον αντικρύσει απ’ έξω – ένα απ’ έξω που στην πραγματικότητα είναι το αληθινό μέσα του. Τότε θα βρισκόταν μέσα σε μια απέραντη αργυρή σιγή και θά ‘βλεπε το εγώ του σαν κάτι το εντελώς ασήμαντο, σαν κάτι το ασφυκτικό, το θορυβώδες, το αναβράζον.
Εκείνο που κάνει την πνευματική πραγμάτωση τόσο δύσκολη είναι ότι το εγώ είναι ανεστραμμένο, σαν να έχει γυρίσει τα μέσα έξω, σαν ξένος προς την Πραγματικότητα. Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση αντιστροφής, το κυνηγητό των αντανακλάσεων στον καθρέφτη της Πραγματικότητας δεν είναι τόσο δύσκολο, άν φυσικά υπάρχουν τα ανάλογα χαρίσματα. Εκείνο που είναι δύσκολο –ανθρώπινα μιλώντας– είναι η πορεία από την αντιστροφικότητα προς τα έξω…
…Εκείνο που είναι ουσιαστικό στην πνευματική ζωή, είναι ότι η στάση μας προς τον κόσμο και τον πλησίον μας πρέπει να χαρακτηρίζεται από τη διάθεση να δίνουμε και όχι να παίρνουμε, όχι να περιμένουμε κάτι. Αυτός που δεν εξαρτάται από ό,τι είναι ευχάριστο είναι παρομοίως ανεξάρτητος από ό,τι είναι δυσάρεστο· αυτός που κυριαρχεί στο ένα, κυριαρχεί επίσης και στο άλλο. Η πικρία δεν μπορεί να μας πιάσει στον ύπνο όταν ήδη προβλέπεται στη στάση μας προς τον κόσμο· όταν υπάρχει ήδη από την αρχή, στη σωστή της θέση· όταν δεν είναι αληθινή πικρία, αλλά απλώς μια δίκαιη εκτίμηση του περιορισμένου και του εφήμερου· όταν δεν αποβλέπει στην απόκτηση, όταν δεν επιζητά την ευχαρίστηση, και όταν εξισορροπείται από την προσφορά και την προθυμία να δώσει κανείς…
…Εγώ και ο κόσμος: το ένα χρειάζεται το άλλο. Δεν είναι μόνο το εγώ που χρειάζεται τον κόσμο ως ευχαρίστηση και μέσο διατροφής, αλλά και ο κόσμος αδυνατεί να δράσει χωρίς το συμπλήρωμά του, καθόσον επιθυμεί να βιωθεί με μια λαχτάρα ανικανοποίητη· είναι ίδιον της φύσης του να κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει άσβηστη τη φωτιά τού εγώ, ή, αν το θεωρήσουμε διαφορετικά, για να διατηρήσει τον πάγο τού εγ
