Όπως τεκμηριώνεται από τις σύγχρονες ανακαλύψεις στην Κινεζική έρημο της κοιλάδας Ταρίμ με τις τέσσερις μούμιες, από την εξέταση του DNA των οποίων αποδεικνύεται η Ευρωπαϊκή τους καταγωγή, πιστοποιείται η μετάβασή τους στην Κίνα στο μεσοδιάστημα 2800 π.Χ. και μέχρι το 1800 π.Χ., σίγουρα όμως πολύ αργότερα από τους Έλληνες αποίκους της Άπω Ανατολής Πελασγούς, Καύκωνες, Λέλεγες, Κρήτες, Μινωΐτες και Αχαιούς.
Οι Μιωνΐτες υπήρξανε πρωτοπόροι στην Επιστήμη και την Τέχνη της ναυπηγικής και της ναυσιπλοΐας. Λόγω της μικρής αυτοδυναμίας των πλοίων και της χαμηλής ταχύτητάς τους ακόμη και με ιστιοφορία, ο χρόνος ενός ταξειδίου εκτός Μεσογείου διαρκούσε μερικά έτη που τα μετρούσανε με την χρήση του Δίσκου της Φαιστού, του πρώτου φορητού ναυτικού ημερολογίου. Για τον λόγο αυτόν υπήρξε φυσικό επακόλουθο και επιτακτική ανάγκη η ίδρυση ενδιαμέσων σταθμών ανεφοδιασμού, επισκευών και διαχειμάσεως οι οποίοι τελικά εξελιχθήκανε σε αποικίες με οικονομική αυτοδυναμία και ανάπτυξη, άλλοτε δε και πολιτικά ανεξάρτητες της Μητροπολιτικής Ελλάδος αλλά πάντοτε διατηρώντας την φυλετική ομοιογένεια και τον Πολιτισμό καθώς και την οργανωτική τους δομή, στοιχεία από τα οποία αναδύεται η Ελληνικότητά τους ακόμα και όταν πολλές εξ’ αυτών, όπως η μετέπειτα Φοινίκη, η Τύρος, η Σιδώνη και η Κακκάβη (Καρχηδόνα), αποτελέσανε πολυεθνικές κοινωνίες, γράφοντας την δική τους ιστορία. Ένας από τους πρώτους σταθμούς ανεφοδιασμού που ιδρύσανε οι Μινωΐτες στην θαλάσσια μετάβασή τους προς την Κίνα, περί το 4000 π.Χ. υπήρξε η Μινωική Σουμερία, μεταξύ των εκβολών του Τίγρητα και του Ευφράτη, στη γνωστή μας σήμερα Μεσοποταμία.
Οι Σουμέριοι μείνανε στην Ιστορία με την ανάπτυξη και εξέλιξη της Σφρηνοειδούς Γραφής που βασίσθηκε στην Γραμμική Α΄ και μεταλλάχθηκε σταδιακά μέσα απ’ τη Μινωϊκή Λαβυρινθική ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ, ενώ οι Κινέζοι διατηρήσανε και εξελίξανε μία άλλη την Ιδεογραφική Γραφή, που επίσης βασίζεται στην Μινωική Γραμμική Α΄ και τον εγγεγραμμένο στην ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ Μινωϊκό Ημερολογιακό Άβακα και τον Μινωϊκό Λαβύρινθο.
