Ελληνικός Δια-λογισμός είναι η δια του λογισμού είσοδος της ψυχής εις τα Δελφικά της Ανάκτορα. Παραμένουσα “εις εαυτόν” αναπτύσσει την διαλεκτικήν τέχνην, σταθμίζει, απορρίπτει, επιλέγει και, μετά γνώσεως, ελευθέρως αποφασίζει το “τα της εαυτής πράττειν”.
Το πρώτον βιβλίον του ελληνικού δια-λογισμού ήτο η εισαγωγή, η προ του ανοίγματος της διανοίας, απαραίτητος γνώσις. Το δεύτερον, ανεξάρτητον του πρώτου, είναι αφιερωμένον εις την ψυχονοητικήν ισορροπίαν. Είναι η μεθόδευσις του συστήματος με αρχήν την διπλήν άγνοιαν:
Από την διπλήν άγνοιαν, εις την απλήν.
Από την απλήν, εις την μνήμην και εις τον δικαστήν.
Από τον δικαστήν, εις την κάθαρσιν και εις την αρετήν.
Από την αρετήν, εις την επιστήμην του αγαθού και του κακού και εξ αυτής (της επιστήμης),
εις την θέασιν του Απολλώνιου Τρίποδος.
Επτά τα ανεπαίσθητα ίχνη, τα οποία άφησαν τα βήματα του Πυθαγόρου, οι διάλογοι του Πλάτωνος και αι θείαι ερμηνείαι του Πρόκλου επί των δύο μυστηριακών μύθων: του Ηνιόχου εις τον Φαίδρον και του Ηρός εις την Πολιτείαν του Πλάτωνος.
Ένσαρκος επί της γης, δια των βημάτων του Ελληνικού Δια-λογισμού, η ψυχή επανευρίσκει την ισορροπίαν της, όταν έκθαμβος θεάται τον Απολλώνιον Τρίποδα.
Όμως, ποίον το μήνυμα του Απολλωνίου Τρίποδος;
