Μπήκα στη μασονία και ξεσκεπάζω

«Κύριε, το ξίφος, ου την αιχμήν αισθάνεσθε, εξεικονίζει τας τύψεις του συνειδότος, αίτινες θα εσπάραττον την καρδίαν σας, αν ποτέ εγίνεσθο επίορκος προς την Εταιρίαν εις ην ζητείτε να εισέλθητε». Μπροστά στην πόρτα της Στοάς, ανυπόδητος, χωρίς σακάκι, με ξεκούμπωτο το πουκάμισο, χωρίς γραβάτα και μ’ ένα ξίφος στο στήθος, ενώ τα μάτια μου ήταν δεμένα, έγινα δεκτός στη μασονία. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία. Η μύηση στον πρώτο μασονικό βαθμό, του Μαθητή. Ο Σεβάσμιος και οι δύο Επόπτες απήγγειλαν τα λόγια της μυήσεως. Χτυπούσαν τα ξύλινα σφυριά τους. Άβουλος ακολούθησα την πορεία μέσα στο σκοτάδι. Με οδηγούσε ένας αόρατος συμπαραστάτης, πού υπάκουε στις εντολές του Σεβάσμιου. Έκανα γύρους με φωτιές, ήπια πικρό και γλυκό νερό, ένιωσα απειλητικά ξίφη, πέρασα εμπόδια. Και στο τέλος, υποχρεώθηκα να κάνω την επίσημη διαβεβαίωση του τέκτονα λέγοντας: «Εγώ ο Βασίλης Λαμπρόπουλος οικεία και ελευθέρα βουλήσει, ενώπιον του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος και της Σεπτής ταύτης ομηγύρεως των τεκτόνων, επί του γνώμονος και του διαβήτου, εμβλημάτων της συνειδήσεως, της ευθύτητος και του δικαίου, επί του ξίφους, συμβόλου τιμής, και επί της Βίβλου του Νόμου, υπισχνούμαι επισήμως και ειλικρινώς, και ορκίζομαι να μην αποκαλύψω ποτέ τι περί των τεκτονικών μυστηρίων, όσα θέλετε μοι εμπιστευθήτε ειμή εις τακτικόν και αγαθόν τέκτονα ή εις Στοάν κανονικώς συγκεκροτημένην. Υπόσχομαι ωσαύτως τοις εμοίς Αδελφοίς, αγάπην και άρωγήν εν ταις ανάγκαις αυτών. Υπόσχομαι προς τούτοις πίστιν και υπακοήν εις τα Μεγάλα Συντάγματα του Τεκτονισμού, εις το Σύνταγμα και τον Γενικόν Κανονισμόν της Μεγάλης Στοάς ως και τον ειδικόν κανονισμόν και τα ψηφίσματα της Σεπτής ταύτης Στοάς. Έστω η μνήμη μου αποτρόπαιος, εάν ποτέ παραβώ τον όρκον μου».